Wat je tas zegt, over jou

I never thought it would happen to me’
Toen ik vandaag mijn tas om kieperde en mij verbaasde over de inhoud, dacht ik aan dit mooie verhaal van Irvin Yalom. 

De beroemde psychiater heeft geen idee wat hij moet doen als de ontredderde weduwe tegenover hem zit te huilen omdat ze een paar dagen daarvoor op straat beroofd werd..  

Gelukkig krijgt hij een ingeving. Hij wijst op haar enorme handtas. 
‘Vraag je daarmee niet om problemen?’
‘Nee hoor’, zegt ze. ‘En bovendien heb ik het echt allemaal nodig’. 

‘O echt? Allemaal? Wil je het aan mij laten zien?’

Drie haarborstels, een nietmachine, wat zakken snoep, een half boek, 3 hondenpoepzakjes, puntenslijpers, potloden, pennen, zonnebrillen, breinaalden en wol, een zakje oude sinaasappelschillen en nog zo wat.

Ze vinden het allebei jammer als de tas leeg is. De hele tafel ligt vol. Zij heeft over alles verteld. 

Een voorrecht, schrijft hij, dat zij dat allemaal met hem wil delen. 
En dat hij dat allemaal wil zien. 
Háár wil zien, heel graag. 

‘The best hour of therapy I ever gave’. 

Mooi verhaal. 

En wat een leuk idee toch, die tas. 
Hoe zou het zijn als je dat thuis ook eens samen doet; alles 1 voor 1 uit je tas halen en er over vertellen? 

Het hoeft niet ingewikkeld te zijn om een bijzonder gesprek met iemand te hebben. De hulpmiddelen heb je in dit geval letterlijk bij de hand,
Misschien wat oncomfortabel, met name in het begin. Vooral erg de moeite waard.
Want het IS een voorrecht om te zien en gezien te worden.

Helen